Teresa Aniela Rumian urodziła się 7 listopada 1925 roku w Raciborowicach koło Krakowa. Jej ojciec był tam od 1920 roku kierownikiem szkoły, a matka nauczycielką. Miała piątkę rodzeństwa. Jej rodzice byli zaprzyjaźnieni z miejscowym wikarym ks. Adamem Bielą, który był starszym kolegą Karola Wojtyły z wadowickiego gimnazjum. Sam Jan Paweł II wspominał w książce „Dar i Tajemnica”, że wiele czasu jako seminarzysta spędził w raciborowickiej parafii. „Być może bywał też wtedy w domu państwa Rumianów i poznał Teresę, późniejszą sercankę” – domyśla się s. Remigia Sawicka, która pracuje w rzymskim Ośrodku Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II.

Teresa była najmłodsza z trzech sióstr. Po studiach uniwersyteckich na wydziale farmacji została powołana na kilkumiesięczne przeszkolenie wojskowe, które odbyła w Śremie pod Poznaniem. Po jego ukończeniu otrzymała stopień porucznika. Po latach, z rąk biskupa polowego, odebrała nominację kolejno na kapitana (2004), a następnie na majora (2006) oraz medal „Pro Memoria”.

Po zakończeniu wojskowego przeszkolenia Teresa wstąpiła do Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego i przyjęła imię s. Eufrozyna. Pierwszą profesję zakonną złożyła w 1955 roku, a śluby wieczyste 2 sierpnia 1961 roku w klasztorze przy ul. Garncarskiej w Krakowie. W latach 1967-1978 pracowała w sekretariacie kard. Karola Wojtyły w Krakowie, a od 1978 do 2005 r. w Watykanie, jako osobista sekretarka papieża Jana Pawła II.

S. Eufrozyna była najstarszą w gronie pięciu „sióstr papieskich”. Jak wspomina s. Remigia, do jej obowiązków należało prowadzenie części korespondencji. Tłumaczyła teksty papieża na język francuski i włoski, przepisywała je na maszynie, potem na komputerze. „W archiwum Ośrodka Dokumentacji i Studium Pontyfikatu w Rzymie można zobaczyć np. małe karteczki, znalezione w książkach, z których korzystał Ojciec Święty, prosząc s. Eufrozynę o przetłumaczenie czy streszczenie tekstów, czy dziękując jej za wykonaną pracę” – opisuje s. Remigia w tekście umieszczonym na internetowej stronie ośrodka, dodając, że Jan Paweł II miał do niej zaufanie, cenił jej dowcip i góralskie powiedzonka.

Watykańskie sercanki służyły Ojcu Świętemu przez cały czas pontyfikatu. Unikały jednak publicznych wypowiedzi o swojej pracy w Pałacu Apostolskim. Pomimo oczekiwań i próśb o wspomnienia, siostry pozostały nieugięte.

„Trzeba uszanować to postanowienie o zachowaniu dyskrecji. W czasach ulegania niepohamowanej ciekawości, dyskrecja sióstr posiada szczególną wymowę” – tłumaczy ich postawę s. Remigia. I podkreśla, że najważniejsze jest to, o czym wiele razy wspominali kard. Stanisław Dziwisz i abp Mieczysław Mokrzycki, że siostry sercanki „tworzyły w apartamentach papieskich atmosferę prawdziwego domu, ciepła, przyjaźni i radości”.

„Przeżywały razem z Ojcem Świętym piękne i trudne momenty pontyfikatu, a potem jego chorobę i odejście do wieczności. Pozostały cichymi świadkami jego świętości, służby Kościołowi i światu” – dodaje sercanka. Po powrocie do Polski w 2005 r. s. Eufrozyna kontynuowała pracę sekretarki w biurze metropolity krakowskiego, kard. Stanisława Dziwisza. Wiosną 2014 r., ze względu na stan zdrowia, zamieszkała w klasztorze sióstr sercanek w Krakowie. Z tego czasu s. Remigia wspomina, że s. Eufrozyna była osobą szczęśliwą, rozmodloną i bardzo pogodną. „Spotkałam ją ostatni raz przed dwoma tygodniami. Przyszłam odwiedzić w infirmerii sparaliżowaną s. Katarzynę Stępień. Dowiedziałam się, że s. Eufrozyna jak dobry Anioł towarzyszy chorej” – opisuje siostra.

Siostra Eufrozyna odeszła do Pana 14 sierpnia, w wigilię uroczystości Wniebowzięcia NMP