Nawiązując do tego fragmentu autorzy orędzia przypomnieli, że ludzie ci trwali na modlitwie i „byli jednego ducha, (...) mieli poczucie jedności, wspólnoty myślenia i miejsca”. Wszyscy oczekiwali spełnienia obietnicy, danej im przez Jezusa, iż ześle im Ducha Świętego – stwierdza orędzie. Greckie słowo „pentekostés” oznacza „pięćdziesiąty, -a” lub pięćdziesiątą część czegoś i u Żydów wiązało się z jednym z trzech głównych ich świąt, przypadającym 50. dnia po obchodach Paschy. Przyciągało ono do Jerozolimy najwięcej pielgrzymów z najodleglejszych nawet ziem i narodów, dlatego w tym dniu zgromadziło się tam tak wielu pątników zagranicznych – podkreślono w dokumencie ŚRK.

W tym dniu obiecany dar Ducha Świętego zstąpił nie tylko na apostołów, ale także na każdą ze 120 osób, które się z nimi tam znajdowały. I wtedy Piotr powstał wraz z nimi i przemówił do Żydów i do wszystkich pozostałych zgromadzonych w Jerozolimie. Sygnatariusze orędzia przypomnieli, że w pierwszych wiekach Kościoła wierzących w Chrystusa nazywano ludźmi „w drodze” (por. Dz 9,2) i określenie to, jak się wydaje, było synonimem uczniów Jezusa, który jest jedyną Drogą, Prawdą i Życiem (J 14,6). Jego uczniowie byli pielgrzymami, dla których pielgrzymowanie oznaczało między innymi dawanie świadectwa o Zmartwychwstałym – przypomnieli prezydenci ŚRK.

Wyjaśnili, że w łacinie słowo „peregrinus” (pielgrzym) oznacza „cudzoziemca” i łączy się z innym słowem „peregri” – za granicą, nawiązując do faktu, że wędruje się po obcych ziemiach. Uczniowie Pana Jezusa byli prześladowani ze względu na Jego imię a Droga jest wspólnym wyrazem religii chrześcijańskiej w Dziejach Apostolskich – stwierdzili autorzy orędzia. Zwrócili uwagę, że jest to przenośnia dotycząca życia i postępowania. Drogi: Boga i życia należy rozważać jako jedną drogę prawidłową i prawdziwą – podkreśla dokument.

Prezydenci Rady przywołali też inny termin łaciński – „coram Deo”, czyli „przed obliczem Boga” lub „w obecności Boga”. Życie „coram Deo” oznacza życie w łasce Bożej, pod władzą Boga i dla Jego chwały. Duchowość chrześcijańska proponuje alternatywne rozumienie jakości życia, zapraszając do formy życia proroczego i oferując kontemplacyjny sposób życia. To wszystko oznacza Pięćdziesiątnicę i mówi nam o przyjęciu nowego życia w Chrystusie. To na Nim, Zmartwychwstałym, oparło się społeczeństwo, zbudowane nie na prawie własnego interesu i rywalizacji, ale na sprawiedliwości i samozaparciu. Punktem wyróżniającym ich było przekonanie, że Jezus jest Mesjaszem – stwierdza orędzie.

Zwraca uwagę, że „jako mężczyźni i kobiety w Drodze winniśmy trwać tam, gdzie jest Bóg, chociaż kosztuje to nas życie”. Prezydenci Rady przypomnieli w tym kontekście o trwających obecnie na całym świecie prześladowaniach chrześcijan, zapewniając, że „wspominamy z głębokim smutkiem liczne osoby, które straciły życie w wyniku tych prześladowań”. Jednocześnie podkreślili, że chrześcijanie „są wezwani do kroczenia śladami Jezusa”. Napisali, że „chrześcijaństwo proponuje nam drogę, sposób wzywania Kościoła i społeczeństwa do wcielania tej drogi”. Zaznaczyli, że „dar Ducha Świętego pokazuje nam swą siłę nie tylko słowami i proroctwem, ale także w naszym życiu i postępowaniu. Prośmy, abyśmy mogli żyć, krocząc naprzód tą drogą ku Królestwu wiecznemu’.

Dokument podpisali: dr Mary-Anne Plaatjies van Huffel (kobieta) ze Zjednoczonego Kościoła Reformowanego w Afryce Południowej (RPA), dr Sang Chang (kobieta) z Kościoła Prezbiteriańskiego w Korei Południowej, abp Anders Wejryd z Kościoła Szwecji, Gloria Nohemy Ulloa Alvarado (kobieta) z Kościoła Prezbiteriańskiego w Kolumbii, bp Mark MacDonald z Kościoła Anglikańskiego Kanady, dr Mele'ana Puloka (kobieta) z Wolnego Kościoła Wesleyańskiego z Tongi, Jan X – prawosławny patriarcha Antiochii i całego Wschodu oraz Garegin II – najwyższy patriarcha i katolikos wszystkich Ormian.

Światowa Rada Kościołów z siedzibą w Genewie powstała na I zgromadzeniu ogólnym w Amsterdamie w sierpniu 1948. Obecnie skupia 348 Kościołów i wspólnot protestanckich, anglikańskich, prawosławnych, starokatolickich i innych, liczących łącznie ponad 550 mln wiernych w przeszło 120 krajach. Na co dzień pracami ŚRK kieruje sekretarz generalny, którym od 2010 jest norweski pastor luterański dr Olav Fykse Tveit.