Otwarcie relikwiarza miało miejsce 2 września w kapitularzu gnieźnieńskiego klasztoru franciszkanów, w obecności specjalnej komisji powołanej przez Prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka. Świadkami wydarzenia byli także m.in. prowincjał gdańskiej prowincji franciszkanów o. Jan Maciejowski OFMConv. oraz chirurg dr Wojciech Kozłowski, który wydzielił cząstki kości błogosławionej dla starających się o nie parafii. Jak mówi o. Jacek Korsak OFMConv., proboszcz i gwardian gnieźnieńskiego klasztoru franciszkanów, w ostatnim czasie jest ich coraz więcej.

„Mam trzydzieści próśb o relikwie bł. Jolenty. Zwracają się o nie klasztory franciszkańskie, siostry klaryski, zgromadzenia żeńskie i parafie, tak z Polski, jak i z zagranicy. Cieszymy się, że kult naszej błogosławionej wzrasta i się rozprzestrzenia. Do tej pory była czczona głównie w Gnieźnie i archidiecezji gnieźnieńskiej, której patronuje” – wyjaśnia o. Korsak.

Zainteresowanie bł. Jolentą ciszy też o. Jana Maciejowskiego OFMConv. „Przypominają mi się słowa św. Jana Pawła II, który mówił, że święci nie przemijają. Zapotrzebowanie na świętych, ich świadectwo, ich przykład jest zawsze duże i bardzo potrzebne. Błogosławiona Jolenta czczona przez tyle wieków w Gnieźnie zyskała sobie sławę nie tylko jako żona księcia, ale przede wszystkim jako kobieta gorliwie oddana Bogu” – dodał o. Maciejowski.

Otwarcie relikwiarza poprzedziła krótka modlitwa, odczytanie zgody abp. Wojciecha Polaka oraz złożenie przysięgi przez członków komisji. Po zdjęciu wieka zewnętrznego, pozłacanego relikwiarza, który niebawem poddany zostanie renowacji, stwierdzono nienaruszony stan szczątków od czasu ostatniej translacji, która miała miejsce 18 marca 1958 r. z polecenia kard. Stefana Wyszyńskiego. Wcześniej relikwiarz był otwierany w XIX wieku, po beatyfikacji bł. Jolenty.

W wewnętrznej trumnie stwierdzono obecność części kośćca bł. Jolenty oraz jej czaszkę przesłoniętą fragmentami zakonnego czepka i welonu. Ponadto odnaleziono m.in. fragment zakonnego płaszcza, czarny szkaplerz oraz lniany woreczek z cząstkami kości, z których wydzielono relikwie dla parafii i wspólnot. Po zakończeniu wszystkich czynności i spisaniu protokołu trumnę zalakowano pieczęcią prowincji gdańskiej i opatrzono barwami narodowymi Polski i Węgier, gdzie błogosławiona się urodziła. Teraz w klasztorze franciszkanów trumna z jej relikwiami czekać będzie na zakończenie renowacji zewnętrznego relikwiarza, w którym powróci do kościoła.

Bł. Jolenta urodziła się około 1244 r. w Ostrzyhomiu. Byłą córką węgierskiego króla Beli IV i siostrą św. Kingi, na której dworze się wychowała. W 1256 r., mając zaledwie 17 lat, poślubiła księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego. Była wzorową żoną i matką trojga córek: Elżbiety (późniejszej żony Henryka Grubego, księcia legnickiego), Jadwigi (późniejszej żony króla Władysława Łokietka) oraz Anny (późniejszej klaryski w Gnieźnie). Swoją postawą wywierała ogromny wpływ na otoczenie. Uczestniczyła w pobożnych i licznych fundacjach swojego męża. Z oddaniem opiekowała się też biednymi i chorymi.

Po śmierci Bolesława Pobożnego w 1279 r. wstąpiła do klarysek, z którymi już wcześniej utrzymywała kontakty. Na początku przebywała wraz z Kingą w klasztorze w Starym Sączu. W 1283 r. lub raczej po śmierci Kingi, która nastąpiła w 1292 r., przeniosła się do klasztoru klarysek w Gnieźnie. Mimo wysokiego urodzenia i dostojnego wieku, pełniła funkcje służebne. Miała zajmować bardzo ciasną celę, przylegającą do schodów i znajdującą się blisko kuchni. Ze źródeł hagiograficznych dowiadujemy się, że błogosławiona oddawała się kontemplacji tajemnic pasyjnych.

O Jolencie, jako mistyczce mówi stare podanie, że podczas medytacji dostąpiła wizji oblanego blaskiem Jezusa ubiczowanego, przywiązanego do słupa. Ten aspekt życia Jolenty znajdujemy na obrazie i rzeźbie w poświęconej jej kaplicy w kościele franciszkanów w Gnieźnie. Zmarła w opinii świętości 17 czerwca 1304 r. w Gnieźnie. Została beatyfikowana przez papieża Leona XII w 1827 r.