Damazy cechował się niebywałym wyczuciem teologicznym, dzięki któremu był w stanie zdefiniować nawet subtelne różnice występujące w powstających błędnych naukach. Zapewne z tej racji znalazł się w gronie współpracowników papieża Liberiusza – pełnił funkcję diakona i prezbitera. Wraz z papieżem został wygnany przez ariańskiego cesarza. Po śmierci Liberiusza to Damazego, mimo pewnej opozycji, obwołano nowym papieżem.

Pontyfikat Damazego przypadł na czasy względnego spokoju, co prawda prześladowania chrześcijan ustały, ale przed Kościołem pojawiły się inne, znacznie poważniejsze wyzwania – zachowanie jedności, której zagrażały kolejne herezje. Heretycy dość łatwo pozyskiwali względy kolejnych cesarzy. Dzięki zaangażowaniu Damazego i bp. Ambrożego to zagrożenie zostało spacyfikowane – Damazy uzyskał w 380 r. cesarskie wsparcie w walce z herezjami. Papież ten zwołał dwa synody w Rzymie i zgodził się na zwołanie II soboru powszechnego w Konstantynopolu.

Jego trwający 18 lat pontyfikat przyniósł reformę papiestwa – Damazy jako pierwszy z papieży nazwał biskupstwo rzymskie Stolicą Apostolską, rozbudował kancelarię papieską, a oficjalnym językiem liturgii rzymskiej stała się łacina. Zainspirował św. Hieronima do przetłumaczenia Pisma Świętego na łacinę – jest więc po części „ojcem chrzestnym” Wulgaty.

Damazy I, papież ur. ok. 305 r. zm. 11 grudnia 384 r.