Od śmierci Kornela Filipowicza – nowelisty, powieściopisarza, scenarzysty, poety, mistrza małej formy, jednego z najważniejszych powojennych polskich prozaików – minęło już ponad 30 lat. „Realista metafizyczny”, jak go opisywano, „piewca polskiej prowincji” jest dzisiaj pisarzem powoli zapominanym. Próbowała temu przeciwdziałać Wisława Szymborska, która była z nim w wieloletnim związku. Po śmierci Filipowicza noblistka inicjowała kolejne wydania zbiorów jego opowiadań. Kilka lat temu opublikowano ich korespondencję – zbiór Listy.
Najlepiej w życiu ma twój kot. Książka Pamiętnik antybohatera… oprócz tytułowej mikropowieści i dwóch opowiadań (Egzekucja w zoo i Nike), zawiera kilka wierszy. Celnie dobrane ukazują to, co potrafił Filipowicz, a co nieskory do pochwał Jarosław Iwaszkiewicz opisywał m.in. tak: „Charakterystyczna jest dla Filipowicza skromność barw, pozorna szarość jego gamy. Ale malarze dobrze wiedzą, ile barwy odcieni można wydobyć z pozornie szarej palety”.
