Reklama

Niedziela Zamojsko - Lubaczowska

Mam nadzieję, że powrócę do Afryki!

Niedziela zamojsko-lubaczowska 2/2013, str. 4-5

W wiosce niedaleko granicy z Etiopią

Archiwum s. Doroty Mostowskiej

W wiosce niedaleko granicy z Etiopią

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

JOANNA SITARZ: - Misje stanowią szczególny element działalności Kościoła, w którym nie istnieją utarte schematy, które mogłyby być stosowane wszędzie i w każdym czasie. Jest to praca bardzo trudna, wymagająca samozaparcia. Siostro Doroto, kiedy Siostra poczuła powołanie do służby misyjnej?

S. DOROTA MOSTOWSKA: - Zafascynowało mnie opowiadanie werbisty - o. Józefa Pieczykolana z mojej parafii Tereszpol, który opowiadał o Ghanie w zachodniej Afryce. Byłam jeszcze dzieckiem. Po jakimś czasie spotkałam o. Józefa. O misjach opowiadał bardzo mało. Powiedział dobitnie: pojedziesz to zobaczysz. Po liceum medycznym zaczęłam pracować jako pielęgniarka, odnalazłam ulotkę o naszym zgromadzeniu i to mi zostało w sercu i w myśli. Po ok. 3 miesiącach napisałam do zgromadzenia z nadzieją, że ktoś mi odpowie. We Włoszech była już wtedy pierwsza Polka, w Polsce nie było nas wtedy, choć obecnie od kilku lat są Ojcowie Matki Bożej Pocieszenia w Warszawie. Początkowo to była tylko korespondencja, a potem zostałam zaproszona przez siostry; wyjechałam, nauczyłam się języka włoskiego i zdecydowałam. Czułam, że Pan Bóg powołuje mnie właśnie tam.

- Po liceum medycznym rozpoczęła Siostra swoją przygodę. Jak długo ona trwa?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Pracowałam jeszcze 1,5 roku w szpitalu w Polsce. Następnie wyjechałam do Włoch i tam rozpoczęły się lata formacji, studia położnicze na Gemelii. To trwało 10 lat, potem wyjechałam do Kenii, gdzie byłam 7 lat. W międzyczasie wyjechałam do Somalii na 3 miesiące w 2002 r. - wtedy byłyśmy jeszcze tam obecne. Ostatnia moja placówka misyjna to Dżibuti, gdzie byłam 8 lat. To bardzo mały kraj Afryki, może nawet i nieznany wielu osobom. Kraj muzułmański, gdzie również pracowałam w szpitalu przy chorych.

- Spędziła Siostra w sumie ponad 15 lat w Afryce niosąc pomoc ludziom chorym. Z jaką rzeczywistością Siostra tam się zderzyła, biorąc pod uwagę fakt, że wcześnie pracowała Siostra we Włoszech?

- Oczywiście, Afryka bardzo różni się od Włoch. W Afryce jest inny klimat, kultura, brakuje wielu środków do leczenia chorych, bardzo często są nieprzejezdne drogi... Po prostu w Afryce jest o wiele trudniej pracować.

Reklama

- Proszę opowiedzieć o pierwszych wrażeniach i doświadczeniach.

- Wyjeżdżałam 29 lipca 1997 r. Pamiętam, że ten lot do Kenii bardzo mi się wydłużał. A kiedy dotarłam, z bijącym sercem stanęłam na tej afrykańskiej ziemi, wszystko było nowe; inne rośliny, inne kwiaty, inne drzewa. Najbardziej uderzył mnie zapach palącego się drzewa, prawdopodobnie eukaliptusa, no i piękno tego zakątka Afryki. Pamiętam też niemoc porozumienia się: musiałam najpierw nauczyć się języka angielskiego i swahili. Dziś posługuję się językiem włoskim, angielskim, swahili, francuskim, trochę somalijskim i oczywiście polskim. (…)

- Może skupimy się teraz na samym zgromadzeniu, do którego Siostra należy.

- Jest to międzynarodowe zgromadzenie misyjne. Powstało we Włoszech k. Turynu, w Piemoncie. Nasza Patronka to „Consolata”, Matka Boża Pocieszenia, której sanktuarium znajduje się właśnie tam. Zgromadzenie początkowo było otwarte dla ludzi pochodzących z Piemontu, następnie otworzyło się na ludzi z całych Włoch, a potem na cały świat. W tej chwili zgromadzenie liczy ok. 700 osób.

- Gdzie na świecie znajdują się placówki zgromadzenia?

- Zacznę od Ameryki Południowej: Brazylia, Argentyna, Boliwia, Wenezuela, Kolumbia. W Ameryce Północnej placówki mamy w dwóch Stanach, Alabama i Michigan. W Afryce Zachodniej w Gwinea Bissau i Liberii. We wschodniej części Afryki to jesteśmy w Kenii, Etiopii, Mozambiku, Tanzanii. Dawniej byłyśmy również w Somalii, a ostatnimi laty jesteśmy też w Dżibuti. Jesteśmy także w Europie: Portugalii, Anglii i Hiszpanii.

- Pochodzi Siostra z Tereszpola-Kukiełek, gdzie mieszkają rodzice. Czy ma Siostra czas, aby odwiedzać rodzinę w Polsce?

- Zazwyczaj na wakacje przyjeżdżamy co 3 lata. Co 2 lata z takich placówek może troszeczkę cięższych, bardziej gorętszych, jak Dżibuti czy Somalia, na dwa lub trzy miesiące. W tym czasie muszę także pojechać do Włoch, bo tam mamy spotkania, chwile odnowienia duchowego i spotykamy się z naszymi przełożonymi.

- Ponad 15 lat na misjach i co dalej, co po powrocie?

- Nie wracam do Afryki, na razie będę we Włoszech z chorymi siostrami - nie wiem, jak długi będzie to czas. Oczywiście, wszystkie pragniemy wracać na nasze placówki misyjne, w sposób szczególny do Afryki. Mówi się, że jeżeli ktoś raz zobaczył Afrykę, był tam, pracował, to jest „chory na Afrykę”! - ja także mam nadzieję, że powrócę do Afryki!

Podziel się:

Oceń:

2013-01-10 14:10

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Z Bogiem w Kamerunie

Niedziela małopolska 43/2019

– Kameruńczyków wyróżnia otwartość na innych, także białych – mówi 
ks. Zdzisław Pławecki; tu z grupą wychowanków

Archiwum

– Kameruńczyków wyróżnia otwartość na innych, także białych – mówi ks. Zdzisław Pławecki; tu z grupą wychowanków

– Dopóki nie wyjechałem z Polski, miałem takie wyobrażenie, że rzeczywiście nasz kraj jest jakby jedyną ostoją wiary. My tak myślimy, takie mamy mniemanie... – stwierdza w rozmowie z „Niedzielą” ks. Zdzisław Pławecki, sercanin, który przez 8 lat służył na misjach w kameruńskich Ngoya i Bafoussam.

Więcej ...

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

2024-06-14 07:30

Mat.prasowy

Czy kiedykolwiek słyszałeś o lekarzu, który potajemnie odprawiał sakramenty w najciemniejszych czasach stalinowskich represji? Poznaj niesamowitą historię doktora Henryka Mosinga – wybitnego epidemiologa, który poświęcił swoje życie walce z tyfusem plamistym, a jednocześnie tajnym kapłanem, odpuszczającym grzechy w ukryciu.

Więcej ...

Polska przegrała z Holandią 1:2 w meczu piłkarskich mistrzostw Europy

2024-06-16 16:55

PAP/EPA/ROBERT GHEMENT

Warszawska Strefa Kibica to przestrzeń do wspólnego kibicowania polskiej reprezentacji w mistrzostwach Europy. Na błoniach PGE Narodowego w niedzielę od południa zbierał się tłum kibiców, którzy raczej z optymizmem czekała na inauguracyjne spotkanie biało-czerwonych w Euro 2024. Pesymiści też się znaleźli i - jak się okazało - mieli rację, bo Polska przegrała 1:2.

Więcej ...
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najpopularniejsze

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

Wiara

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

Rozważania bp. Andrzeja Przybylskiego: Co to jest...

Wiara

Rozważania bp. Andrzeja Przybylskiego: Co to jest...

Panie, rozbudź we mnie nadzieję, że z Tobą mogę...

Wiara

Panie, rozbudź we mnie nadzieję, że z Tobą mogę...

Budować z Bogiem

Wiara

Budować z Bogiem

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Sport

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Lekkoatletyczne ME: Wojciech Nowicki zdobył złoty medal w...

Sport

Lekkoatletyczne ME: Wojciech Nowicki zdobył złoty medal w...

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Niedziela Świdnicka

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

Wiara

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Wiara

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...